به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

معدن طزره نمونه موفق پیگیری رسانه‌ای و دانشجویی / شنیده نشدن صدای کارگران ریشه در سرمایه‌داری دارد +فیلم

تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۱۴۶۲۵

چهل و یکمین قسمت برنامه دادستان با موضوع "آیا صدای معدن‌چیان از عمق زمین شنیده می‌شود؟" با حضور علی علیزاده، کارشناس رسانه، مهدی کمال برادر معدن‌چی فوت شده، سید محمد آل هاشمی کارگر معدن طزره و کوثر دولت‌خواهی مسئول هسته معدن بسیج دانشجویی سمنان، از تلویزیون اینترنتی خبرگزاری دانشجو پخش شد.

به گزارش خبرنگار استان‌ها خبرگزاری دانشجو، علی علیزاده کارشناس و تحلیلگر رسانه در پاسخ به این سوال که آیا صدای کارگران معدن طزره دامغان بعد از گذشته ۱ ماه شنیده شده است، گفت: سوال سختی است، اما در مقایسه با حداقل هفته اول این اتفاق، وقتی دقت می‌کنید مثلا در دو و یا سه روز اول که فوت معدن‌چیان مسجل شد سکوت مرگبار و افسرده‌آوری حاکم بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی افزود: حتی سراغ اینترنشنال و بی‌بی‌سی رفتم تا ببینم از روی خباثتی که دارند این خبر را کار کرده‌اند یا نه، دیدم احساس کرده‌اند از کارگران حرفی نمی‌توانند بزنند و فایده‌ای برایشان ندارد؛ بی‌بی‌سی یک خبر کوچک سه خطی در اخبار ۲۴ ساعت گذشته بود و آن‌ها هم توجه‌ای نکرده بودند.

علیزاده ادامه داد: ما وارد قضیه شدیم، بعد از آن خبرگزاری دانشجو و فرهیختگان هم با مقاله‌ای که خبرنگار نوشته بود ورود کردند. ما هم به حسب وظیفه برنامه در خصوص موضوع رفتیم و اتفاق جالب این بود که دانشجویان بسیجی استان سمنان فعال شدند و شما هم در خبرگزاری دانشجو در برنامه دادستان به دنبال آن‌ها آمدید، البته شما در برنامه‌های سال‌های قبل در مورد طزره برنامه ساخته بودید، اما از حالت محلی به ملی در نیامده بود.

صدای حادثه معدن طزره در مقایسه با اخبار کارگری از سطح محلی به ملی رسید

او در ادامه گفت: بعد از پیگیری‌ها بالاخره کار کشیده شد به نماینده مجلس، آقای قالیباف، خبرگزاری تسنیم و آقای محسن مقصودی هم در برنامه ثریا شجاعت به خرج دادند و موضوع را به ثریا و شبکه ۱ رساندند و می‌شود گفت صدای کارگران معدن شنیده شد.

علیزاده با بیان ویژگی‌های حادثه معدن طزره و دیگر اتفاق در حوزه کارگری اظهار کرد: در مقایسه با اخبار تلخ کارگری که ما هر روز می‌‍‍‌شنویم که مثلا یک کارگر دستش زیر پرس رفته است، در جای دیگر کارگری از ارتفاع پرت شده و فوت کرده و همچنین مشکلات دیگر معادن و... صدا به سطح ملی نمی‌رسد، و در نهایت خبر معدن طزره به سطح ملی رسید و من هم شخصا خوشحال شدم که با کار جمعی پیگیری ملی شد.

پیگیری مسئولین در معدن طزره در حد گرفتن عکس متوقف شده است

وی با اشاره به اتفاقات بعد از شنیده شدن صدای کارگران گفت: البته جای تاسف این بود که آمدیم پیگیری کنیم ببینیم کارگر‌ها موفق شده‌اند تا حق وحقوشان را بگیرند، دیدیم نه حد زیادی از کار در سلفی، عکس و مثلا روزنامه خبر مسئولین را منتشر کند متوقف شده و همه به چاک زده‌اند.

این کارشناس رسانه با اشاره به موفق بودن جریان رسانه‌ای و دانشجویی در بحث پیگیری و مطالبه‌گری بیان کرد: شخصا دیدم رسانه‌هایی داریم که کارگرکش هستند، اما رسانه‌هایی مثل خبرگزاری دانشجو، تسنیم و فرهیختگان دست بالا زدند و کنار کارگران ایستادند.

وی ادامه داد: به نظر من قسمتی که بیشتر رویش کار کرد بحث پیگیری است، این مسائل را نباید فقط خبررسانی کرد و رفت، بلکه باید تا لحظه پایان قضیه و حتی یک قدم بعد از پایان مثلا یک ماه بعد ببینیم که واقعا حق و حقوق کارگران را داده‌اند یا مثلا بعد از رفتن خبرنگار، خبرگزاری و روزنامه آن را کارگران پس گرفته‌اند، باید این موضوع به قدری ادامه پیدا کند تا فرهنگ شود.

شنیده نشدن صدای کارگران ریشه در سرمایه‌داری دارد

این تحلیلگر رسانه عنوان کرد: در پشت پرنده رسانه‌ای ماجرا مکانیزم خیلی پیچیده‌ای است که ریشه در سرمایه‌داری دارد، ما سال‌ها است که با صنعت فرهنگی عجین شده‌ایم؛ ریشه سیاسی، انقلابی، جهانی و عدالت‌خواهی ذهن‌های ما و خانواده‌هایمان که در انقلاب سال ۵۷ شرکت کردند به آنجا برمی‌گردد مثلا وقتی وارد اتوبوس می‌شدیم می‌دیدیم برای مردم مهم بود مثلا در انقلاب نیکاراگوئه و یا مثلا در لبنان چه اتفاقی افتاده است.

وی ادامه داد: چند دهه طول کشیده است که الان ما نگران می‌شیم که مثلا فلان شخصیت فیلیمو و در آن طرف فلان فوتبالیست دارد چکار می‌کند، این سرگرمی زدگی ذهن‌های ما کار یک شب و دو شب نیست و یه زمان طولانی برده است.

علیزاده عنوان کرد: در انگلیسی همیشه می‌گویند پول را دنبال کن، لذا می‌فهمیم رسانه‌ای مثل اکو ایران، دنیای اقتصاد و فردای اقتصاد که ته پولشان وصل می‌شود به مثلا فولاد مبارکه و آن بخش بانک فلانی آینده که پول عظیمی دارند نمی‌آیند از نماینده کارگران بنویسند. ما متوجه می‌شویم که چه رسانه‌هایی در منفعتشان است که صدای کارگران شنیده شود و چه رسانه‌هایی به نفعشان نیست.

بیشتر بخوانید:
بی‌عدالتی در قراردادهای کارگران معدن طزره / شناسایی کیسه‌های گازی متان می‌توانست جلو حادثه را بگیرد + فیلم
شنیده شدن خواسته‌های کارگران معادن از عمق زمین/ ضرورت استفاده از ظرفیت‌های دانشجویی در استان‌ سمنان

وی افزود: کجا باید امیدوار باشیم، یه جایی مثل جنبش دانشجویی، کسانی که از لحاظ طبقاتی منفعت ندارند و قصد ندارند رانت بگیرند، مثلا اگر بانک فلانی بهشون یه چیزی هم بگوید نگران نیستند که مثلا بودجه ندهد، در وضعیت ندارند و می‌توان برای پیگیری مسائل توسط دانشجویان امیدوار بود.

این تحلیلگر رسانه گفت: کسانی که دنبال عدالت‌خواهی هستند در اقلیت‌اند و باید به تاکتیک‌هایی مجهز شویم که صدای کارگران را به گوش مردم برساند و این یک مکانیزم خودکار نیست بلکه باید مجبور کنیم دیگران را صدا را بشنوند و طزره نشان داد می‌شود با هوشمندی با فهم سیاسی این کار را انجام داد.

وی با اشاره به اینکه نیروی پایه کار انقلابی باید حواسش در فضای رسانه‌ای ایران و جهان در سال ۲۰۲۳ که پر از فضای گول زننده است باشد، افزود: در فضایی که شبکه‌های اجتماعی هستند، سطح سرگرمی غالب و سیاست‌زدگی حاکم است و رسانه‌های خارجی خط می‌دهند و رسانه‌های داخلی مشغول جنگ رسانه‌ای عظیم هستند، این هوش سیاسی ما است که از اتفاقات هر روز متوجه شویم کدام یک برای محرومان، کدام بحث عدالت و کدام یک نویز است.

معدن طزره نمونه موفق پیگیری رسانه‌ای و دانشجویی

این کارشناس رسانه گفت: یک مسئله مهم این است که فردا طزره از مد می‌افتد و خود اطرافیان ما هم نمی‌خواهند گوش کنند، ترجیح مثلا من رسانه‌ای این است که خود مخاطب من دوست ندارد و بزنم کنار، اینجا یک پایداری و استقامت می‌خواهد که باید بدانم اینقدر باید بایستم تا اینکه این مثل سال ۵۷ مد شود که از محرومان، کارگران، معدن‌چیان و زیر خاک مانده‌ها بشود حرف زد.

علیزاده در پاسخ به این سوال که در مسائل مختلف دقیقا رسانه‌ها باید چه نقشی ایفا کنند، عنوان کرد: وقتی برنامه هفتم توسعه را باز می‌کنیم اتفاقات تلخی در آن وجود دارد و این همه در شش ماه گذشته سر مسائل الکی دعوا بود و خود زن زندگی آزادی یکسال مباحث جدی‌تر را با امنیتی کردن به تاخیر انداخت و این وسط بحث برنامه هفتم توسعه آمد که بر آینده ایران تاثیر می‌گذارد و وقتی خودم بند‌های مختلف برنامه هفتم را می‌شنوم احساس می‌کنم اتفاقات خوبی اینجا نمی‌افتد.

برخی کارفرماها عمدا فضا را امنیتی می‌کنند!

وی ادامه داد: مسئله که بر اساس تجربه محدود به آن رسیده‌ام این است که کارگران تا حد زیادی ترسیده‌اند، برای اینکه فضای امنیتی این سال‌ها به درست یا غلط امنیتی بوده است، البته هدف ما هم این است که درون چارچوب امنیت عدالت‌خواهی کنیم.

این کارشناس رسانه گفت: به هر علتی برخی کارفرمایان از این فضای امنیتی سوء استفاده کردند و تا کارگران مطالبه‌ای کردند، فضا امنیتی شده است و در همین اعتراضات سه روز گذشته کارگری که شش تا از رفقایش را با دست خودش خاک کرده است، اما به جای اینکه پیمانکار وضعیت ایمنی معدن را درست کند، کارگر را ادب کرده است.

وی ادامه داد: کارگر نیز اعتصاب کرده است و پیمانکار گفته است که اگر کار نمی‌کنی بیرون برو؛ من احساس می‌کنم کارفرما‌ها عمدا فضا را امنیتی می‌کنند و ما در تجربه هفت تپه دیدیم که کارفرما برای اینکه منفعت اقتصادی بیشتری کسب کند و از خداش بود که خبر به بی‌بی‌سی و اینترنشنال برود که کل آن مطالبه را بشورد و ببرد.

بیشتر بخوانید:
۳ هفته انتظار برای گزارش علت حادثه معدن طزره دامغان/ آیا صدای مطالبه معدن‌چیان و جریان‌های دانشجویی شنیده می‌شود؟ + فیلم
مسئولان قضایی دامغان پیگیری قانونی مطالبات معدنکاران را در دستور کار قرار دهند

علیزاده اظهار کرد: کارگران زبانی که با آن بتوانند با فضای عمومی جامعه ارتباط بگیرند را نساختند و همیشه پشت یک زبانی حقوقی، خشک بروکراتیک قائم می‌شوند و جامعه با کارگران نمی‌تواند همراهی کند و اینجا رسانه باید وارد عمل شود و حس و حال کارگر را به جامعه منتقل کند تا همه متوجه شوند آن‌ها چه می‌گویند.

وی گفت: سلبریتی‌هایی که ما داریم اینجا می‌توانند نقش خوبی داشته باشند مثلا محسن چاووشی یک هفته برود در کنار کارگران طزره کار کند و دوربین هم پشت او می‌رفت و جامعه به عشق محسن چاووشی یا علیرضا بیرانوند با زندگی کارگران که چقدر سخت است آشنا می‌شد.

هیچ تصویری از زندگی ۲۰ میلیون کارگر حداقل‌بگیر نداریم

علیزاده عنوان کرد: ما هیچ تصویری از زندگی کارگران عسلویه، معندچیان، کارگر هفت تپه و زندگی ۲۰ میلیون کارگر حداقل بگیر تصویری نداریم؛ اول انقلاب دانشجویان به کوره پزخانه و به واسطه اینکه دانشجو قابل همدلی بود می‌توانستیم با کارگران ارتباط برقرار کنیم و در دادخواهی کمکش کنیم، مگر جهادسازندگی چه بود؟ اتفاقات دهه شصت چه بود؟ به همین دلیل است که کارگران شناخته نمی‌شوند و انگار از کره مریخ آمده‌اند.

وی افزود: ما اول باید بتوانیم صدا خواسته کارگران را به بخش بزرگی از جامعه برسانیم و برایشان یک زبان بسازیم و این کاری است که غرب‌گرایان و لیبرال‌ها خیلی خوب انجام دادند مثلا آنقدر برای استادیوم رفتن بانوان گفتند و تصویر و هنر ساختند که اگر الان کسی از مریخ به ایران بیاید فکر می‌کند مهمترین خواسته دختران ایرانی رفتن به استادیوم است.

یتیم بودن مباحث کارگری و محرومان در کشور

این کارشناس رسانه بیان کرد: مباحث کارگری و مباحث محرومان یتیم است و جنبش دانشجویی از آن جا‌هایی است که می‌تواند در کنار این‌ها بیاستد و از نظر جایگاهی از یتیمی در بیاورد و با همدلی به کارگران ابزاری دهد که صدای آنان را بشنود؛ اگر یک کارگری جلوی مجلس تجمع کند بعید نیست که نیرو‌های امنیتی جمعشان کند، اما اگر بچه‌‎های بسیج دانشجویی با پلاکارد تجمع کند، سخت‌تر است، زیرا دانشجویان به عنوان دادخواه و عدالتخواه جلوی مجلس‌اند و حیطه امنیت بیشتری دارند و احساس می‌کنم کارگران بدون میانجی نمی‌توانند نفس بکشند.

علیزاده گفت: ما با انباشت مطالبات در مسائل کارگری مواجه هستیم به عنوان همین بحث پیمانکاری با هیچ چیزی جور در نمی‌آید و سودش هم به جیب کارفرما و کشور نمی‌رود و سود آن به یکسری دلال می‌رود که حق کارگر را می‌برند و بهره‌وری نیز بالا نمی‌رود و خواست کارگران در همه جا این است که این پیمانکاری از بین برود، اما هیچ دولتی به آن تن نمی‌دهد.

وی افزود: دانشجویان باید به آنجا بروند تا ببیند که پیمانکار داشتن یعنی چه؟ قرارداد ۲۹ روزه یعنی چه؟ مثلا شما بروید دانشگاه و رئیس دانشگاه بگوید من حق دارم هر ۲۹ روز شما را اخراج کنم و هر ماه باید این ثبت نام را تمدید کنی و این چه چیزی از ثبات زیستی فرد باقی می‌گذارد؟ رسانه و دانشجو تنها شانس‌‎هایی هستند که جنبش کارگری در ایران دارد که به سمت رادیکال شدن نرود و یک وقت امثال ناپدری‌ها و نامادری‌ها مثل بی‌بی‌سی و اینترنشنال نخواهد مطالبات کارگران را مصادره کنند.

علیزاده در پایان گفت: بی‌بی‌سی و اینترنشال کلا چیز‌هایی را مطرح می‌کنند که امکان امنیتی و سیاسی شدن را داشته باشد، به عنوان مثال اگر در همین طزره کارگران بیرون بریزند و شعار علیه رهبری و سپاه بدهند، ممکن است بی‌بی‌سی در خبر شبانگاهی خبر مفصل بروند، به شرطی که بعدا نشخص نشود این معدن برای مرعشی، باند جهانگیری و هدایت الله آقایی می‌خورد.

مهدی کمال کارگر معدن طزره و برادر یکی از کارگران فوت شده گفت: مسئولین آمدند، اما انگار نه انگار هیچ پیگیری نکردند، همه چی تمام شد فقط یک داغ بر دل ما باقی ماند، تسلیت گفتند و هیچ وعده‌ای ندادند.

وی افزود: من کارگر رزمجا غربی و شیفت مخالف برادر مرحومم بودم، از همه چیز آنجا خبر دارم و با این راهی که این‌ها پیش گرفتند باز هم باید شاهد مرگ بچه‌ها باشیم، چرا که هیچ امنیت جانی کارگر ندارد.

مسئولان از دور تظاهر می‌کنند که کارگاه کا۵ ایمنی دارد!

کمال اظهار کرد: با توجه به خبری که رسیده و چیزی که من شنیدم البته هنوز قطعی نیست مثل اینکه ۷۰ درصد کارگران را مقصر دانستند، از دور تظاهر می‌کنند که کارگاه کا۵ ایمنی دارد در صورتی که هیچی ندارد، شب حادثه استاندار سمنان بود برای ۲۰۰ متر پارچه برزنتی مانده بودند و رفتند از شاهرود خریدند باز الان می‌گن ایمنی تو کار بود مقصر کارگر است.

این معدن‌چی در خصوص اقدامات مسئولین بعد از فوت کارگران تصریح کرد: ما پیگیری کردیم گفتند، چون سابقه پایین است بازنشسته نمی‌شوند، باید مستمری بگیر باشند، ما گفتیم یه بازنشستگی ساده برای کسی که در استخراج در جبهه معدن کار کرده که حقشان است؛ هیچ قانون معدن نمی‌گوید شما ۱۸ سال در استخراج کار کنی، بعد از ۱۰ سال یه کار دیگر خارج از معدن می‌دهند. در بازنشستگی دارند ما را اذیت و پیگیری نمی‌کنند در صورتی که ۶ کارگر هر کدام ۱۸ تا ۲۵ سال شابقه کار داشته‌اند.

چرا پای درد و دل کارگران نمی‌شینید و حرف آنان را گوش نمی‌کنید

وی ادامه گفت: ما داغ جوان دیده‌ایم، از مسئولین بالا دستی می‌خواهیم مقصران اصلی مجازات شوند، من می‌دانم چه کسانی در این قضیه دست داشته‌اند، ما داریم آتش می‌گیریم می‌بینیم مقصر اصلی ایمنی دارد جلو ما راه می‌رود و به ما می‌خندد، حداقل جای کار این‌ها عوض شود ما این‌ها را نبینیم تا داغ دلمان تازه شود؛ مثلا آقای فریدی به من گفت از شما می‌خواهم از کارگران بخواهید اعتصاب را بشکنند و به داخل کار بروند، من گفتم کارگر درد دارد بروید و درد او را گوش کنید.

این معدن‌چی تصریح کرد: من می‌دانم در اون روز چه گذشته است، چرا ایمنی که داخل کا۵ نرفت و داخل کا۸ بود بنده خدا دوست دارد به ما بگوید که من نرفتم، چرا رفتند و ازش می‌خواهند و باج می‌دهند که بیاید بگوید من در کا ۵ رفتم؛ چرا کارگری دیگر به ما گفت ساعت ۱۵ بعد از ظهر همان روز اصلا ایمنی گازسنج داخل معدن نیامده است.

سید محمد آل هاشمی یکی از کارگران معدن طزره دامغان در پاسخ به این سوال که آیا ترسی ندارید با توجه با فضای خفقان حاکم بر فضای کارگری در معادن امنیت شغلی شما تهدید شود، گفت: در حال حاضر مدیران شرکت مطلبی نگفته‌اند و مطمئنا بعد از پخش این برنامه مشخص می‌شود. از اول حادثه مثل روز تشییع کارگران که خبرنگاران آمدند، به صورت مستقیم به ما گفتند حق مصاحبه ندارید و به شما که پیمانکاری هستید ربطی ندارد، چرا که فوت شدگان از شرکت بوده‌اند؛ من دلم طاغت نیاورد، ما همه همکار بودیم یک جا کار می‌کردیم، از نظر شخص خودم برای یک شرکت و ارگان کار می‌کنیم، به همین دلیل پای مصاحبه آمدم و به عواقبش هم فکر کردم.

به صورت مستقیم به ما گفتند حق مصاحبه ندارید

وی در خصوص درخواست‌های کارگران اظهار کرد: هر بلایی که می‌خواهند سر کارگر می‌آورند، بعد از این همه مشکل، اعتصاب، فوت ۶ کارگر و داغدار شدن یه شهر و روستا آمدند قرارداد یک ماهه با ما بستند؛ من نمی‌دانم چه نفعی برای شرکت دارد که حتما باید کار پیمانکاری باشد و آن‌ها بالای سر کارگر باشند و هر فشاری که دوست دارد بیاورند.

این معدن‌چی با اشاره به اعتصاب گفت: تنها نتیجه این بود که مهندس فریدی مدیر منطقه آمدند و گفتند این قرارداد با پیمانکار موقت و ۱ ماهه است، برای همین پیمانکار موقت ۱ ماهه با شما باید قرارداد ببندد تا بعد از آن تعیین تکلیف شود که پیمانکار می‌ماند یا نه، اگر بماند قراردادتان می‌شود تا آخر سال و اگر نماند ببنیم چه پیش می‌آید.

آل هاشمی تصریح کرد: الان ۵ سال است دارم با پیمانکار کار می‌کنم، وقتی پایم شکست گفت باید تعهد محضری بدهی که دیه نمی‌خواهی تا بتوانی سرکار بیایی؛ اضافه‌کار باید انجام دهیم، اما حق و حقوق نداریم، هیچ مسئولی هم پاسخی نمی‌دهد و مدیر منطقه می‌گوید شرایط پیمانکاری و همین است، قرارداد امضا کنید می‌روید سرکار، والا به خانه‌یتان می‌روید.

این کارگر معدن افزود: امنیت شغلی و جانی، ایمنی و عنوان کاری درست حسابی نداریم، من به شخصه راننده لوکومتیو هستم، اما در قرارداد کلی کار نوشته است که من می‌توانم انجام دهم و قرارداد یک طرفه قابل فسخ است؛ معدن به گونه‌ای است که هیچ چیزی برای کارگر ندارد.

پرداخت نکردن حقوق کارگران در زمان تعطیل شدن معدن

وی تاکید کرد: در این مدت بنده بازرس اداره کارگر و یا بیمه در معدن ندیده‌ام، عیدی و سنوات سال گذشته و همچنین بیمه ما درست رد و پرداخت نشده است، از طرفی شرکت جوابگو نیست و می‌گویند بروید شکایت کنید. قرارداد یک ماهه را در سر ما می‌زنند و بعد از اعتصاب ۳ روزه نتیجه‌ای حاصل نشد، برایمان غیب رد کردند و باز هم حق و حقوق کارگر نادیده گرفته شد.

آل هاشمی گفت: حادثه که اتفاق افتاد ۴ روز معدن را تعطیل کردند و قرار بود نقطه حادثه دست کاری نشود تا علل در دست بررسی قرار گیرد، اما اولین جایی که دست کاری کردند آنجا بود، قرار بود در مدت تعطیلی حقوق نیرو‌هایی که در معدن غربی کار می‌کردند حقوق‌شان را بدهند، اما هنوز خبری نیست.

وی با اشاره به اقدامات ایمنی بعد از حادثه تصریح کرد: روز شنبه به تاریخ هجدهم که کار دوباره در معدن شروع شد، مهندس حسینی تشریف آوردند ۱۰ دقیقه‌ای برای بچه‌ها صحبت کردند که ما پیگیر هستیم و کل بچه‌های گازسنجی را فرستادند داخل معدن، روز بعد این اقدامات شد ۲۰ درصد، روز بعد ۵ درصد و کار به روال قبل برگشت.

این کارگر معدن در پایان عنوان کرد: من به دنبال حق و حقوق خودم نیستم، الان همکارانم که فوت شدند در کل شهر و بچه‌ها پیچیده که مقصر کارگر بوده است و من مانده‌ام چرا کسی نرفته محل حادثه را بررسی کند، محلی که از روز اول حادثه دستکاری و همه چیزش عوض شده است.

کوثر دولتخواهی مسئول هسته معدن بسیج دانشجویی استان سمنان در بخش اول برنامه دادستان با بیان اینکه تا برطرف شدن مشکل معدن‌چیان طزره پیگیر ماجرا خواهند بود، گفت: هسته معدن با جمع‌آوری اطلاعات، شنیدن روایات، برگزاری جلسات و در نهایت جمع‌بندی علل حادثه معدن طزره هم‌اکنون در حال فعالیت است.

وی افزود: در راستای مطالبات سعی کردیم جلساتی را با مسئولین داشته باشیم که برخی از آن‌ها همراهی و مساعدت کردند و از برخی دیگر درخواست داریم پاسخ نامه‌ها ما را بدهند تا بتوانیم هر چه زودتر جلساتی را با آنان برگزار کنیم.

دولتخواهی در ادامه با اشاره به سفر دهقان عضو کمسیون صنایع و معادن به دامغان اظهار کرد: ایشان قرار بود با سفر به دامغان گزارشی را از علل حادثه داشته باشند، ما با هماهنگی‌هایی که انجام دادیم سعی کردیم ایشان را همراهی کنیم، دلیل هم این بود که می‌دانستیم به خاطر بحث امنیت شغلی صحبت کارگران به آن‌ها نخواهد رسید؛ ما به عنوان نماینده‌ای که در این مدت بار‌ها پای صحبت کارگران نشتسیم قصد داشتیم صدای معدن‌چیان باشیم.

 به سفر آقای دهقان به دامغان نقد بسیار جدی داریم

وی ضمن تاکید بر اینکه تاکنون گزارشی برای علل حادثه توسط کمسیون صنایع و معادن منتشر نشده است، تصریح کرد: به سفر آقای دهقان نقد بسیار جدی داریم که اگر قصد داشتند گزارش علل حادثه را بیان کنند و برای این موضوع به دامغان سفر کردند، نتوانستند به میزانی که کافی است پای صحبت کارگران و خانواده‌ها بنشینند و روایت ماجرا را از زبان آن‌ها هم بشنوند؛ به همین دلیل در صحبت‌ها و تماس تلفنی که با آقای دهقان داشتیم خدمتشان عرض کردم که به یقین صدای کارگر به ایشان نرسیده است.

مجری برنامه دادستان با طرح این سوال که آیا مسئولین قضایی با توجه با ادعایشان مبنی بر منتشر شدن علل حادثه، گزارشی ارائه کرده‌اند یا خیر گفت: متاسفانه هنوز گزارشی داده نشده است و مطالبه‌گری ما هم در همین راستا است، در سال‌های اخیر شاهد هستیم که ۱۰‌ها مهدن‌چی در معادن این شرکت کشته شده‌اند و درخواست داریم بدون در نظر گرفتن منافع صاحبان قدرت و ثروت حقیقت را آشکار کنند، آن را در اختیار افکار عمومی قرار دهند و با مقصران برخورد جدی داشته باشند تا از حوادث آینده جلوگیری شود؛ در راستای پیگیری‌ها متوجه شدیم پرونده قضایی شکل گرفته، اما بعد از گذشت ۱ ماه گزارشی از علل حادثه نداریم.

مسئول هسته معدن بسیج دانشجویی استان سمنان با اشاره به اعتصاب ۳ روزه معدن‌چیان اظهار کرد: در این راستا با افراد مختلف ارتباط گرفتیم، این اعتصابات برای احقاق حقوقشان از جمله قرارداد‌ها و مبلغ آن بود و در همین خصوص روز جمعه ۲۵ تشکل استان سمنان بیانیه‌ای صادر کرد.

شنیده‌هایی که حکایت از پنهان شدن علل حادثه و وارونه نشان دادن آن دارد

وی افزود: پیگیری مجدانه هسته مرکزی، بیان امنیت شغلی کارگران، شنیده‌هایی که حکایت از پنهان شدن علل حادثه و وارونه نشان دادن آن دارد مواردی است که در این بیانیه مطرح شد؛ ما از مسئولین شهرستانی می‌خواهیم در اعتصابات کارگران شرکت کنند و پای صحبت آنان بنشینند، چرا که این اقدام قوت قلبی برای کارگران است.

دولتخواهی در پایان تاکید کرد: ما درخواست می‌کنیم مسئولین در چهلم این ۶ معدن‌چی که جان خودشان را از دست داده‌اند، گزارشی از علل حادثه و اقداماتی که برای حل مسائل کارگری انجام داده‌اند بدهند.

در ادامه می‌توانید فیلم کامل این برنامه را مشاهده کنید:

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: دادستان معدن معدن طزره حادثه رسانه علی علیزاده دانشجو دانشجویی کارشناس رسانه خبرگزاری دانشجو حادثه معدن طزره برنامه دادستان بسیج دانشجویی صدای کارگران کارگران معدن استان سمنان کارگر معدن امنیت شغلی صدای کارگر رسانه هایی هسته معدن معدن چیان علل حادثه حق و حقوق رسانه ها رسانه ای آل هاشمی شنیده شد بی بی سی معدن چی سال ها ما گفت بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۱۴۶۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا صدای جنبش‌های دانشجویی عربی در حمایت از فلسطین بلند نمی‌شود؟

قدس؛ با گذشت ۷ ماه از آغاز جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه، صدها هزار تظاهرکننده همچنان در خیابان‌های لندن، پاریس، نیویورک و سایر کشورها تجمع می‌کنند. آنچه در سرتاسر جهان شاهد آن هستیم چیزی جز نبرد خیر در مقابل شر، و عدالت در برابر بی عدالتی نیست، زیرا دانشجویان، کارگران، وکلا، معلمان و کارمندان دولت، شیوه مشارکت سیاسی را برای خودشان دوباره ترجمه کرده اند. پس از چندین دهه که در آن دانشجویان به طور معمول به بی‌تفاوتی و غیرسیاسی بودن متهم می‌شدند، جنبش دانشجویی جهانی در حمایت از فلسطین کاری کرده است که عمیقاً به این نسل به عنوان رهبران فردای جامعه افتخار کنیم، زیرا آنها برای دفاع از حقوق و انسانیت کسانی که با نسل کشی، ظلم و بی عدالتی روبرو هستند، در خطر دستگیری، قرار گرفتن در لیست سیاه و اخراج از دانشگاه قرار دارند.

صدای اعتراضاتی که قتل‌عام‌ و نسل‌کشی را که اسرائیل بیش از ۲۰۰ روز است در غزه مرتکب می‌شود، محکوم می‌کند، هر روز در دانشگاه‌های سراسر جهان افزایش می‌یابد و به سمت تشکیل یک بلوک جهانی از دانشگاه‌ها حرکت می‌کند که نویدبخش تشکیل بزرگ‌ترین جنبش دانشجویی در جهان است؛ جنبشی جهانی که  در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ که منجر به توقف جنگ در الجزایر و ویتنام شد.

۱۷ آوریل آغاز اعتراضات دانشجویی در آمریکا

آغاز این جنبش جدید دانشجویی در دانشگاه کلمبیا در ایالات متحده و توسط جنبش دانشجویان برای عدالت در فلسطین در حالی سازماندهی شد که اعضای آن در ۱۷ آوریل خیمه‌های خود را در حیاط دانشگاه برپا کردند. این امر منجر به اختلال در کلاس‌ها در تمام بخش‌های دانشگاه شد و رئیس دانشگاه را بر آن داشت تا با پلیس تماس بگیرد تا تظاهرکنندگان را دستگیر کند و باعث شد تا سایر دانشجویان و اعضای هیئت علمی به اردوگاه معترضان بپیوندند؛ شرایط به گونه‌ای رقم خورد که محوطه دانشگاه به یک «هاید پارک» آمریکایی تبدیل شد که در آن سخنرانی برگزار می شد و سخنرانان به نوبت برای دانشجویان سخنرانی می‌کردند و فعالیت‌های نظیر خواندن سرود و آوازهای فلسطینی گرمابخش این تجمعات بود و دانش‌آموزان و دانشجویان معترض آمریکایی اعلام کردند تا زمانی که خواسته‌هایشان برآورده نشود، در آنجا خواهند ماند.

جنبش دانشجوی حمایت از فلسطین چه می‌خواهد؟

شتاب فزاینده این جنبش، پس از آن که در ابتدا با حضور تعدادی اندک از دانشجویان آغاز شد، دانشجویان دیگر دانشگاه‌های آمریکا را بر آن داشت تا در همبستگی با آنها به پا خیزند و همزمان سقف مطالبات جنبش دانشجویی بالا رفت و مطالبات آنها از درخواست آتش بس فوری در غزه و بازگشت همکاران بازداشتی خود فراتر رفت و به مطالبات پایان یافتن تمام قراردادهای بین دانشگاه‌ها و شرکت‌های نظامی که اسلحه‌های اسرائیل را تامین می‌کنند رسید؛ آنها از مدیران دانشگاه‌ها خواستند که با توجه به ارزش‌های اصلی این نهادهای علمی و دانشگاهی، یعنی عدالت، صلح و حقوق بشر، در تمام توافق‌های انجام شده با صنایع نظامی و موسسات تحقیقاتی اسرائیل تجدیدنظر کنند.

سرایت اعتراضات دانشجویی به سایر دانشگاه‌های آمریکا و جهان

 این اعتراض دانشجویی در مقابل تداوم جنگ، سکوت و تبانی بین المللی با جنایتکاران، به سایر دانشگاه‌های داخل آمریکا و جهان سرایت کرد؛ بسیاری از دانشجویان در سرتاسر جهان به "حصر همبستگی با غزه" در دانشگاه کلمبیا در واشنگتن به عنوان یک اقدام قهرمانانه نگاه کرده‌اند و آنها به دنبال الگوبرداری از آن هستند تا روی دانشگاه‌های خود فشار بیاورند، و از این طریق، دولت‌های خود را وادار سازنند تا برای متوقف کردن جنایات در غزه اقدامی عاجل کنند.

یهودستیزی؛ کلیدواژه سرکوب اعتراضات دانشجویی

 جنگ نسل کشی ارتش اشغالگر اسرائیل علیه فلسطینیان بی دفاع و بی گناه در غزه و کرانه باختری در حالی ادامه دارد که مقامات امنیتی ایالات متحده برای درهم شکستن و منحرف کردن جنبش دانشجویی، سلاح سنتی «یهود ستیزی» را مطرح کردند تا هر صدایی که از اسرائیل و اقدامات جنایتکارانه آن انتقاد می‌کند خاموش کنند، اما با توجه به آگاهی دانشجویان، به نظر می‌رسد این سلاح دیگر کارایی ندارد، چراکه دانشجویان تاکید کردند که تا شنیده شدن صدایشان به اعتراض خود ادامه خواهند داد؛ دانشجویان اعلام کردند که جنبش آنها صلح آمیز است و دنباله روی جنبش‌های حقوق مدنی و ضد جنگ است که در طول تاریخ، آمریکا شاهد آن بوده است.

از دهه ۱۹۵۰، جنبش‌های دانشجویی در کشورهای مختلف، از آمریکا گرفته تا اروپا تا شرق آسیا و در منطقه عربی در طول بهار عربی، درواقع موتور محرکه انقلاب‌ها به سوی آزادی و دموکراسی تلقی شدند. امروز اما جنبش دانشجویی به دلیل نیروی جوانی و استقلال سیاسی خود از احزاب و گروه‌های ذینفع و به دلیل جوان‌گرایی فراوان، تبدیل به یکی از جنبش‌هایی شده است که می‌تواند در جوامع خود تغییر ایجاد کند؛ ویژگی که می‌تواند جنبش‌های دانشجویی را به خالق بلامنازع آینده تبدیل کند.

جای خالی صدای جنبش‌های دانشجویی عرب در حمایت از فلسطین

باوجود شکلگیری جنبش‌ جهانی دانشجویی در حمایت از فلسطین، در کشورهای عربی اما به سختی می‌توانیم صدای دانشجویان یا دانشگاه‌ها را بشنویم، یا دست‌کم صدای آنها به دلایل نامعلومی در خارج از کشورشان طنین انداز نشده است. در بسیاری از کشورهای عربی فضای ترس و ظلم بر دانشگاه‌ها حاکم است و اساتید و کارکنان دانشگاه می‌ترسند صدای خود را با صدای بلند در محوطه دانشگاه برای حمایت از آرمان فلسطین بلند کنند. از سوی دیگر، سرکوب سیستماتیک علیه جنبش‌های دانشجویی مجالی به دانشگاهیان نمی‌دهد تا صدای خود را در محکومیت جنگ جنایتکارانه علیه غزه بلند کنند.

سایه ترس و سرکوب بر دانشگاه‌های عربی

به عنوان نمونه ماه گذشته، عبدالمالک اسعدی رییس یکی از دانشگاه‌های مراکش نیروهای امنیتی را احضار کرد تا محوطه دانشگاه را محاصره کنند و آن را به روی دانشجویان ببندند تا از برگزاری ششمین گردهمایی در مورد بیت المقدس که اتحادیه ملی دانشجویان مراکش در این دانشگاه برگزار می‌کرد، جلوگیری کند؛ این گردهمایی قرار بود با شعار "طوفان الاقصی: عزت و سربلندی ملت، نماد پیروزی و رهایی آن" برگزار شود، اما رئیس دانشگاه تصمیم گرفت کلاس‌ها را به حالت تعلیق درآورد و کلیه امکانات را به مدت ۳ روز به حالت تعلیق درآورد.  وضعیت در سایر دانشگاه‌ها نیز به همین منوال است؛ در بیش از ۳۰ دانشگاه دیگر مراکش نیز، بدون احتساب کالج‌ها و مؤسسات آموزش عالی، چه در میان رده‌های دانشجویی و چه در میان اساتید و معلمان سکوتی آکنده از ترس حاکم است.

 یکی از اساتید برجسته دانشگاه که در بسیاری از دانشگاه‌های کشورهای عربی به تدریس مشغول است و به درپیش گرفتن مواضع مترقی در حمایت از اهداف عادلانه، به ویژه مسئله فلسطین معروف است، گفته است که ترس چیزی است که مانع از اقدام دانشگاه‌های کشورهای عربی برای دفاع از آرمان فلسطین و حمایت از فلسطینی ها می‌شود.

وی گفت‌وگوی بین خود و رئیس یکی از دانشگاه‌ها در عربستان را که دانشگاهی معتبر محسوب می‌شود، دلیلی بر این امر ذکر کرد؛ وی اذعان کرد وقتی که ایده برگزاری یک رویداد آموزشی با موضوع جنگ غزه را مطرح کرده است، رئیس دانشگاه ترس خود را به گونه‌ای توجیه کرد و از برگزاری این رویداد جلوگیری کرده است.  درواقع سازماندهی چنین رویدادی به ویژه با توجه به عادی سازی رسمی و غیر رسمی روابط بین برخی دولت‌های عربی و رژیم صهیونیستی، کار دشواری به نظر می‌رسد.

 دانشگاه‌ها چراغ راه دانش و رهبران آینده جامعه

جنبش‌های دانشجویی در جهان عرب از نظر تاریخی در تمام نقاط عطف تاریخ حضور داشته‌اند، حتی در سیاه‌ترین سال‌ها، دانشجویان و اساتید دانشگاه در خط مقدم رهبری امور اجتماعی و اجتماعی بودند و رهبری جنبش های سیاسی که از آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی دفاع می‌کردند را برعهده داشتند؛ با این حال، در طول دو دهه اخیر، روسای دانشگاه‌های بزرگ عربی به کارکنانی تبدیل شده‌اند که بیش از آنکه  به دنبال شهرت و جایگاه علمی خود در جامعه باشند به فکر موقعیت و مزایای خود هستند! آنها منتظر سیگنال‌هایی از طرف مقامات دولتی و امنیتی هستند تا بتوانند با پیروی از دستورات آنها، تمام صداهای مزاحمی را که ممکن است باعث عصبانیت و نارضایتی مقامات شود سرکوب کنند.

جنبش‌های دانشجویی عربی همواره در خط مقدم مبارزات مردمی بوده و جنبش مدنی کشورهایشان را رهبری و احزاب سیاسی را هدایت کرده‌اند و در طول تاریخ، مواضع قهرمانانه و فداکاری‌های بزرگی را برای هدایت جامعه به سمت تغییر، پیشرفت و توسعه ارائه کرده اند. در طول دوره‌های جنبش مردمی از جمله بهار عربی که جهان عرب تجربه کرد، جوانان دانشگاهی کسانی بودند که تظاهرات‌هایی را رهبری و چارچوب‌بندی کردند که هزاران جوان را از همه گرایش‌ها و از همه گروه‌های آموزشی جذب کرد. آنچه امروز جنبش دانشجویی جهان عرب را از بیان بلند صدای خود باز می دارد، موج سرکوب سیستماتیکی است که ماشین سرکوب دولتی موفق به اجرای آن در دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی شده است تا صداهای اعتراضی را در نطفه خفه کند.

در حالی که جهان منتظر بیدار شدن وجدان دانشگاه‌های کشورهای عربی و مسلمان منطقه است، جنگ جنایتکارانه غزه باعث شده است که بسیاری، حتی آنهایی که از منطقه و موضوع دور هستند، دچار بحران اخلاقی عمیقی شوند صدای خود را در حمایت از مردم مظلوم فلسطین و در واکنش به اقدامات جنایتکارانه رژیم صهیونیستی بلند کنند. جنبش دانشجویی در کشورهای عربی باید فورا به صداهایی که خواهان پایان دادن به این تراژدی وحشتناک در غزه  بلند شده است، پاسخ دهد، چرا که این بحران عواقب اخلاقی وحشتناک و پیامدهای انسانی ویرانگری برای آینده همزیستی انسانی بر اساس ارزش‌هایی خواهد داشت که امروز در حالی شاهد شکسته شدن آن در مقابل چشمان خود هستیم که هیچ کس اقدامی برای پایان دادن به آن نمی‌کند.

انتهای پیام/

سیداحمد موسوی